Drodzy Bracia i Siostry,

Chwała Pana objawiła się wśród nas i będzie się objawiała zawsze, aż do Jego powtórnego przyjścia. W zmiennych kolejach naszego życia wspominamy wciąż na nowo i przeżywamy tajemnice naszego Zbawienia:

Wiedzcie, najmilsi Bracia, że dzięki miłosierdziu Bożemu, tak jak zakosztowaliście radości narodzenia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, tak i dziś oznajmiamy Wam radość najbliższej Paschy – Zmartwychwstania naszego Pana i Boga, którą z radością celebrować będziemy 20 kwietnia.

W każdą niedzielę,  która jest cotygodniowym przeżywaniem Wielkanocy, Kościół święty uobecnia to wielkie wydarzenie, przez które Chrystus zwyciężył grzech i śmierć. Ze świąt Paschalnych wypływają wszystkie święte dni:

5 marca będzie Środa Popielcowa i początek Wielkiego Postu.

1 czerwca będzie Wniebowstąpienie naszego Pana Jezusa Chrystusa.

8 czerwca dzień Zesłania Ducha Świętego.

19 czerwca uroczysty obchód Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej.

30 listopada będzie pierwsza niedziela Adwentu naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Równocześnie w święta Matki Bożej, Apostołów, świętych i we Wspomnienie Wiernych Zmarłych, Kościół pielgrzymujący na ziemi głosi Paschę swojego Pana.

         Chrystusowi, który był, który jest i który przychodzi, Panu czasu i historii, cześć i chwała na wieki wieków.

W. Amen.

Tradycja ogłaszania daty Święta Wielkanocy oraz pozostałych świąt ruchomych pochodzi z IV w. i zrodziła się w Kościele w związku ze sporem o datę obchodzenia Paschy. Od końca II wieku zaczęły występować rozbieżności w dacie obchodzenia Paschy. Część chrześcijan obchodziła Paschę 14 dnia miesiąca nizan, który dla Izraelitów był dniem ofiarowania baranków paschalnych. Stąd nazywano ich kwartodecymanami (od łac. quartus decimus - czternasty). Zwolennicy tej daty, przekonani byli o słuszności swojego wyboru podając uzasadnienie, iż śmierć Chrystusa zastąpiła wszystkie ofiary Starego Testamentu, a Jego Pascha Paschę żydowską. Według zwolenników innej daty świętowania Paschy, związanej z Rzymem, Paschę celebrowano w niedzielę przypadającą po 14 dniu miesiąca nizan. Zwolennicy tej tradycji podkreślali ważność niedzieli, jako dnia zmartwychwstania Chrystusa. Jednocześnie świadomie zrywali z żydowskimi zwyczajami, wyrażającymi Przymierze zawarte z Narodem Wybranym, gdyż w jego miejsce Chrystus ustanowił Nowe Przymierze.

Spór oczywiście nie wygasał, wrócił podczas Soboru w Nicei (325). Ojcowie Soboru wezwali, aby wszyscy celebrowali Paschę "jednym sercem" i w tym samym dniu, którym powinna być niedziela. Miała to być pierwsza niedziela po pierwszej wiosennej pełni księżyca, czyli następującej po przesileniu wiosennym. Ustalanie daty Paschy Ojcowie Soborowi zlecili patriarsze Aleksandrii, dlatego że miasto to słynęło z wysokiego poziomu studiów w dziedzinie astronomii. Biskup Aleksandrii miał każdego roku przekazywać dokładnie ustaloną datę Wielkanocy do Rzymu, skąd przesyłano ją pozostałym Kościołom, aby te z kolei mogły ją ogłosić w Uroczystość Objawienia Pańskiego. Zwyczaj ten przetrwał w Kościele aż do dnia dzisiejszego.